40 ثانیه

دارم حرف میزنم.نه دارم میشنوم. ساری(علی گاها منو اینطوری خطاب میکنه.) من دلم میخواد برم نیاگارا.ساری من حوصلم سر رفته.ساری ساری...............
نمیدونم چرا چندوقته اینطوری شدم.دلم میخواد خوب شم.همون سارای همیشگی شم.خوشحال و بیخیال شم.نمیشه!
یعنی دوباره خوب میشم؟؟؟؟؟ خدا کنه.
دیروز که هوا روی مود خوب بود یه آفتاب داغ شد.(امروز از صبح داره شرشر بارون میاد.)خلاصه که ملت از این هوا استفاده نمودند و همه با دوتا کف دست لباس تو خیابونا ولو بودند ایضا ما.
رفتیم شهر بازی رو به قدوممون مزین کردیم.خودمون رو حسابی خجالت دادیم و تن و بدن بدبختمون رو حسابی لرزوندیم.
آخه یکی به من بگه نفله تو که ترس از ارتفاع داری چی میگی؟؟
برا هر بازی حداقل سه ربع تو صف بودیم که چی؟بریم 40 ثانیه جیغ بزنیم.بازم میگم خدایا عقلی شعوری دست کم یه کوچولو علاقه به ادامه حیات.
علی که رسما مرد دیروز.
یعنی اون آخر یه بازی سوار شدیم بومرنگ من که تمام اون 40 ثانیه داشتم خواهر مادرمو دعا میکردم وقتی هم پیاده شدیم دیدم اگه همین الان سر خر رو به سمت خونه کج نکنم دو احتمال وجود داره یا بی علی میشم یا کار دست خودم میدم.
دیشب تا صبح خواب میدیدم دارم از لورر کوستر پرت میشم.

اضافات:نداره!!!!!!!